Ne olur bana sakin bir yer !

Bugünlerde hızlı tempolu hayatımdan ufak bir önizleme!

Sabah, evin içi inşat malzemeleriyle karma karışık, mutfağa doğru, yarı gözüm yumlu, ilerliyorum… Zor güç kahve makinasını buldum nihayetinde! Sıcacık misk gibi kahvemin aromasi birazda olsa rahatlatırken, yeni yataktan kalkmış taze uyuşmuş beynimi, çevreye bir göz gezdiriyorum: aman Allah’im! Şok şok! Kahvenin etkisi mi? Yoksa alışılmadık bir kaos görüntünün şoku mu? Beynimde flaş flaş resimler  hızlı hızlı geçiyor bir anda...Ne kadarda akşamdan paspas yapılmış olsada her yer toz duman, tualet banyo tarafı desen işgal altında, direk direk karlajlar arkasında ulaşılmaz vaziyette…Iyki yukarı tualet banyomuz sağ salim yerinde diyorum…Rahatlıyorum bir nebze…Tekrar kendimi sorguluyorum : Nereden yenilgiye düşüpte kabul ettim ben bu inşat projesini?...Bilmiyorum…Ah kafam vah kafam!  Zaten hastayim ayakta durmakta zorlanıyorum birde bu tamir işi çıktı ortaya: Hoppala! Ayıtla Eda şimdi pirincin taşını! Kendi kendimle savaşırken …: Eyvah!!!  İzmir’ den bir arakadaş gelicekti…Herhalde bu günlereydi… kafam şok üstüne şok atlatıyor:  Şimdi, birde o arıcak olursa yandım ben yandım!!!  Yatılı misafir bir yandan, inşaat bir yandan okul, ders, üst üstüne toplantı, diğer projeler derken….Yok yok!!!  Ben bittim bu ay bittim değerli dostlar! Gaza geldim kış günü, evde bir sürü inşat projelerini kabul ettim…Yok mu, beni bir müddet saklıcak  yardım sever bir arkadaş aranızda? Evinizin bir kenarı köşeside kabulümdür …hani bir masa altıda olabilir, yeter ki tena kuytu bir yer olsun, kimse beni bulamasın…

İşin garip tarafı, ben nereye gitsem aynı dert beni takip eder zannederim… çünki asıl büyük inşaat, benim kafamın içinde… Bu beyindeki inşaatı, bir gün bitirirmiyim dersiniz? ... Belki ölünce anca…Hani ev bitmesine biter de…Bu kafa biraz zor olsa gerek…