Bir bayram anisi

görsel : Kathryn Andrew Fincher


Fransa'da ilk Bayramim

Hatirliyorum Fransa'ya geldigim yilin, ilk bayramini. Daha henus bes yaslarimdaydim. Annem sabahin erken saatlerinde kaldirdi bizi, en guzel kiyafetlerimizi giydirdi. Muhtesem bir kahvalti hazirladik beraberce. Sonra sabirsizca babamin camiden gelmesini bekledik. Annem "-Bakin babaniz bayram namazindan bes on dakikaya kadar döner, gelince elini opuceksiniz, bayramin mubarek olsun babacim diceksiniz. Tamam mi? unutmuyorsunuz bak ! babanizin yaninda bana tekrar hatirlantirmayin! Anlastik mi?" diye bize sıkı sıkı tembih etti... Ah annecim ah!  Halbuki onun için ne kadar zordu bu bayram. Ailesinden ilk defa bu kadar uzak kalmisti. Kendi annesini ne kadarda ozluyordu. Gizli gizli gidip odasinda agliyor bize bir sey çaktirmamak için butun gayretini sarfediyordu...Yalnizlik çekiyordu, belliydi... Bir elin parmagigla sayilicak kadar turk tanidiklarimiz vardi. Nerdeyse hiç yok denilicek kadar az. Onun için onlar gözümüzde çok degerliydi. Konu komsunun kiymetini hayli hayli bilirdik hepimiz. Birbirimizi butun farkliliklarimizla beraber sever sayardik. Kimimiz Mersin'den gelmistik, kimimiz Izmir'den, kimimiz ise Konya'dan... Halbuki herbirimizin toreleri farkliydi, ama yabanci memlekette o farkliliklari bile gormuyorduk. Fransizlarin gozunde ayniydik hepimiz. Yani biz musluman idik, turktuk, yabanciydik ...