bir dokunusun inanilmaz boyutu!

Sözsüz Şiirimiz

İki ten arasına hangi söz sızar? Dokunuşun sıcağına hangi kelime dayanabilir? Gözün gördükleri arasında var mıdır dokunmanın efsunu? Dil döner mi müşfik bir okşayışın söylediklerine? Kulağa varır mı candan bir kucaklayışın şiiri? Bölüşülür mü ekmek gibi ya da su gibi yudumlanır mı iki sevgili el arasında gelip giden okyanus? İyisi mi, dokunuş, kendi şiirini kendi söylesin. Bir tenin yüzünde dalgalansın şefkatin doyumsuz derinliği. Bir küçük bebe avucunda çizgi çizgi anlatsın kendini okşayış. Bir candan kucaklayış sarmaş dolaş olsun her kelimeyle, lügatleri boydan boya sarsın. Bıraksınlar, her söze bulaşsın dokunuşun tadı ve tuzu, sıcağı ve serinliği. Bıraksınlar, her hece her gece dokunuşların sessizliği ile aynı yastıkta uyusun da uyanamasın. Onlar henüz hayatlarının ilk saatlerinde dokunuşun sessizliğine bulanan hecelerle konuştular. Birkaç dakika aralıkla geldiler dünyaya. Kardeştiler. Dost idiler. Eski dostlar. Dünyada ancak saatlerle ölçülen yaşlarından da eskiydi dostlukları. Ana karnından tanışıyorlardı. Yedikleri içtikleri ayrı gitmiyor, aralarından su sızmıyordu. İkizdiler. Eşittiler. Dünyaya gözlerini açtıkları gün bozulur gibi oldu eşitlikleri. Biri gürbüz ve sağlıklıydı ama diğerini biraz çelimsiz ve rahatsız buldu hekimler. Ayırdılar. İkizleri ayrı ayrı küvözlere koydular. Hekimler hastalıklı olanın iyileşmesi için ne yaptılarsa olmadı. İstedikleri gibi, istedikleri hızda iyileşmiyordu. Beklediler. Bu arada, hastane hemşirelerinden biri 'bebek odası' kurallarına karşı koydu. Hasta olanı diğerinin yanına, aynı küvöze yatırdı. Sonunda eski dostlar yine beraber olmuşlardı. Sağlam olanı, hasta kardeşinin omuzuna attı elini. Mümkün olsa kucaklayacaktı belki. Sarıp sarmalayacaktı kardeşini. Çok geçmedi. Dokunuşun cana can katan iksiri, kucaklamanın diriltici sözleri etkisini göstermeye başladı. Hasta bebeğin dolaşımı ve kalp atışları normale geldi. Vücut sıcaklığı ideal düzeylere yükseldi. Bebek iyileşti! Elinde avucunda olanın hepsini ve ancak ele avuca gelmez bir ilacı sunmuştu bebek kardeşine: Dokunuş. Yakınlığın en yalın ifadesi. Hasret derdinin merhemi, ayrılık gamının ilacı dokunuş. Bir olmanın kimyası, birlik olmanın simyası dokunuş. Dokunmak, bir İsa (as) nefesi gibi. Diriltiyor, onarıyor, keşfediyor, fısıldıyor, konuşuyor. En tanıdık sevgi sözü oluyor, en aşina yakınlık mesajı veriyor. Yakın, yalın, sokulgan ve buyurgan dokunmak. Dokunmak, güneş kadar sıcak ve kolay paylaşılır. Dokunmak, süt beyaz aydınlıklar ve bol aşklar düşürür yüreğimize. Ekmek gibi herkesin katığı. Su gibi, herkese hissettirmeden sızan, en yakınında duran. Mahrem, özel, sıcak, derin, anlatılmaz bir duygu. Duyuların en yüzeyde olanı. Bir ten teması kadar el altında. Ancak hiçbir kelimenin taşıyamayacağı kadar derinlerdedir. Hiçbir ifadenin erişemeyeceği denli suskun, sessiz ve sislidir. Gözün gördüğünden, kulağın duyduğundan ve dilin ve damağın tattığından öte bir şeydir dokunmak. Sevginin en dokunaklı işaret,Şefkatin en görünür biçimi. Tende ama tenden öte. Dokunuş, elimizde avucumuzda olanın hepsi. Sessiz şiirimiz. Sözsüz çığlığımız. Yâremiz. Yârimiz. İkiz kardeşimiz.

Yazar: A. Cem Toprak